Konu Kadınlar Günü olduğunda herkes konuşmaya başlar.
Kadına şiddete hayır, tacize dur diyelim vs. bir sürü slogan oluşur dillerde.
Yanlış olan şu; kadınlara zaten şiddet uygulanmamalı, kadınlar taciz edilmemeli.
Absürt olan bu iğrenç davranışları normalleştirmiş gibi sürekli aksini dile getiriyor olmamız.
Sadece birgün mü aklımız başımıza geliyor ?
Hergün kocası tarafından taciz edilen kadının çığlıklarına neden kulaklarımızı kapatıyoruz?
Şiddet gören bir kadın gördüğümüzde müdahale etmeye neden korkuyoruz?
Oysa bu vatanın, düşmanlardan kurtuluşunda kadının fedakarlıklarını unuttuk mu?
Kadınlarımız değil mi Osmanlı zamanından günümüze kadar yapılan bütün savaşlarda kahramanlık gösteren?
Oğlu şehit olduğunda ciğeri yanmasına rağmen ’vatan sağ olsun’ diyen kadını niye sadece bir gün hatırlıyoruz?
Kadın hakları diye konuşuluyor sürekli, peki neden erkek hakları konuşulmuyor? Sizcede burda bir terslik yok mu?
Hala erkek evladım olsun diyenler var. Biz mi çok geçmişte kaldık?
İnsanların var olduğu günden itibaren kadınlar hep bir ‘obje' gibi alınıp satıldı.
Kadının konuştuğu ya da söylediği hiç bir şey dikkate alınmadı.
Bir gün değil artık her gün kadınları dinleyelim. Belki de yanılışlar silsilesinden böylece kurtuluruz.
Hepimizin hayatında kadınlar vardır. Annemiz, eşimiz, ablamız, kardeşimiz, kızımız...
Bir erkek en çok bu kadınların yanında huzur bulur.
Çocukken kan ter içinde eve koştuğumuzda bir tek annemize sarıldığımızda mutlu olurduk.
Ya da işten yorgun argın döndüğümüzde bir tek eşimizi gördüğünüzde bütün yorgunluğumuz geçer ve huzur buluruz..
Olan bütün güzelliklerin baş mimarı olan kadınları yok sayma çabasını hiçbir zaman anlamayacağım.
Bu çelişkilerle dolu soruların cevaplarını bulalım artık. Erkek, kadın yok insan var bunu anlayalım.
Bir kadında çalışabilir, araba sürebilir ya da evdeki musluğu tamir edebilir. Bir kadın isterse her şeyi yapabilir.
Neşet Ertaş'ın da dediği gibi ‘Kadınlar insandır. Biz insanoğlu’.