Her sabah erken saatlerde işe gelmek için otobüse biniyorum. Ben sabah erkenden kalkar, giyinir hazırlanır ve yaklaşık 30 yıldır yaptığım gibi enerji dolu olarak işe giderim. Biz işimizin kıymetini bilen bir nesilden geldik. Çünkü benim gençliğim döneminde sigortalı veya bir devlet dairesinde çalışmak oldukça zordu ve bunu başarabilenler oldukça mutlu olurlardı.
Her sabah otobüse bindiğim zaman genel olarak otobüsteki insanların yüzüne şöyle bir bakınca garip bir mutsuzluk havasını hissediyorum. Benim sabah dolu olan tüm pozitif enerjimi alıyorlar sanki üzerimden. Yaklaşık 30 dakikalık otobüs yolculuğum sona erip, Cumhuriyet Meydanından indiğim zaman o insanların tüm negatif enerjileri sanki bana geçmiş gibi, bitkin, yorgun ve mutsuz bir şekilde oluyorum.
Kendimi yeniden toplamam ve işime sarılmam için bir hayli zaman geçirmek zorunda kalıyorum. Ne zaman toplum olarak böyle mutsuz ve bezgin olduk anlayamıyorum. İnsanların yaşamak için, gülmek için gerekçeleri mi ortadan kalktı. Tamam anlıyorum ülkemizin bir yanı savaşta, diğer yanı ağır ekonomik şartlar altında ama hep umutsuzluk olamaz. Benim kuşağımdakileri ayakta tutan en büyük duygudur umut.
Lütfen güzel günler göreceğinize yönelik umutlarınızı yok etmeyin ve mutsuz olmaktan vazgeçin. Elinizdekilerin kıymetini bilin. Her yeni gün yeni bir umuttur.
Canınız sevin!
GÜNDEM
31 Mart 2018 - 12:39
Mutsuz ve umutsuzuz
GÜNDEM
31 Mart 2018 - 12:39