Bugün, “Çalışan Gazeteciler Günü”..
İki gün boyunca..
Milletvekilleri, partilerin il-ilçe başkanları, belediye başkanları, Vali, kaymakamlar, kurum ve sendika yetkilileri “bizimle ilgili” bu günü kutladılar..
Bunu yaparken de –sağolsunlar- mesleğimizle ilgili övgü dolu sözler söylediler..
Bazı başkanlar..
Hapisteki gazetecileri de gündeme getirerek, bizimle ilgili endişelerini dile getirdiler..
Bazıları da..
Bize kutlama mesajı geçerken, siyaset yapmayı ihmal etmediler..
…
NİYE KUTLANIYOR Kİ?
Bu “zahmetleri” için hepsine teşekkür ediyorum..
Ama..
Kendi adıma söylüyorum, bu “Çalışan Gazeteciler Günü” nedir, ne anlam taşıyor, niye kutlanıyor, niye kutlama mesajları yayınlanıyor hiç bilmiyorum..
“Bilmediğim bir şey”i kutlamayı da kendime yediremiyorum..
…
Gazetecilerin Cemiyet Başkanları yıllardan beri diyor ki:
“Gazetecilik dünyanın en güzel, en heyecanlı, en zor ve en onurlu mesleklerinden biridir..”
Her harfine katılıyorum..
Ancak..
Bu başkanların şu sözleri sadece “klişe”:
“10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü; bütün bu kriterlerin yeniden gözden geçirildiği, geçmiş bir yılın muhasebesinin yapıldığı, gazetecilerin çalışma şartlarının yeniden gündeme geldiği özel bir gündür..”
…
Kimse kimseye hikaye anlatmasın..
Gazetecilerin “çalışma şartları” ne bugün, ne de bundan önceki 10 Ocak’larda gündeme falan gelmedi, gelmiyor..
“Dünyanın en zor, en meşakkatli” mesleklerden biri olmasına rağmen..
(Çok özel bazı istisnalar dışında) Türkiye’de “karnı doyan” gazeteci oranı yüzde 5’i yüzde 10’u geçmez..
“İşini bilen(!)”ler dışında, gerisi neredeyse “karın tokluğuna” çalışıyor, hatta çoğu aç geziyor..
10 Ocak’lar, gazetecilerin çalışma şartlarının yeniden gündeme geldiği özel bir gün olsaydı..
Böyle bir manzara olur muydu?
…
İKİ A4 KAĞIT UZATTILAR
Belediyelerden tutun, kamu sektörüne varıncaya kadar bütün çalışanların, “çalışma şartlarının düzeltilmesi” için yazan-çizen-yorumlayan gazeteciler..
Her ne hikmetse, kendi sektörlerindeki “sendikasızlaştırma harekatını”nı hep görmezden geldiler, hala da sesleri çıkmıyor..
Daha önceleri sendikamız vardı..
İki yılda bir toplu sözleşmeler yapılır, insanca yaşayacak haklar elde ederdik..
80’li yılların sonuna doğru bir gün..
Önümüze iki A4 kağıt kondu..
Biri boş, diğeri matbu evraktı..
Matbu evrak “sendikadan istifa etme” kağıdıydı..
Bize dediler ki..
“Ya sendikadan istifa edeceksiniz, ya da işinizden..”
Bugün o insan haklarını savunan, sendikal haklar için saatlerce TV’lerde konuşan, bugün büyük gazetelerin yöneticisi, başyazarı haline gelmiş büyüklerimizin “gık”ı çıkmadı..
Bize “yapmayın/imzalamayın” demedi..
Ve..
Sonunda o “sendikasızlaştırma harekatı” çalışan gazetecilerin “kabusu” haline geldi..
…
MESLEĞİNİ SEVEN KÖLELER
Bu olaylardan sonra..
Bugün, “sendikalı çalışan” olarak sadece Anadolu Ajansı kaldı..
Yaygın ve yerel medyada çalışan diğer bütün gazeteciler, o günlerden bu yana “hakkını arayamayan”, kaderi patronunun 2 dudağı arasında olan bir çeşit “mesleğini seven idealist köleler” haline geldi..
Böyle de devam ediyor..
İçlerinden bazıları da işini bildi(!) gemisini yürütüyor..
Varlıklarını sürdürebilmek için, “ihtiyacını giderebilecek” birilerine yanaşıyor..
Ve..
Artık ben hiçbirini ayıplayamıyorum bile..
…
Bu tablo karşısında..
“10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü”nü kutlamanın manası ve mantığı var mı?
Böylesine anlamsız ve mantıksız bir “gün” için “kutlama mesajları” yayınlamanın, çiçek göndermenin anlamı ve mantığı var mı?